Gedicht: Elly Richaerts en de poëzie van het constructivisme

De beeldtaal van balans
Elly Richaerts en de poëzie van het constructivisme

In de wereld van Elly Richaerts is stilte nooit leeg en structuur nooit star. Haar schilderijen spreken, niet luid, maar met een ingetogen kracht die je meeneemt naar een plek waar lijn en kleur elkaar de ruimte geven, en waar de ratio danst met het ongrijpbare.

Richaerts’ werk is een ode aan het constructivisme, maar nooit een echo van het verleden. Ze eigent zich de vormentaal toe en beademt haar doeken met een persoonlijke ritmiek, even helder als mysterieus. Elk vlak, elke kleurkeuze, elke verstilling lijkt gewogen, geteld en opnieuw uitgevonden. Niet als dogma, maar als levende, ademende balans.

Wat op het eerste gezicht rationeel oogt, een geometrisch lijnenspel, een gestructureerde opbouw, onthult bij langer kijken een diepere laag: de intuïtie van een kunstenaar die voelt wat vorm alleen niet kan vertellen. Ze bouwt op, laat los, herschikt. Haar werk is een visuele partituur, waarin de toeschouwer wordt uitgenodigd niet alleen te kijken, maar te luisteren naar de stilte tussen de lijnen.

In een tijd waarin beeld en geluid vaak schreeuwen om aandacht, kiest Richaerts voor de subtiele kracht van abstractie. Haar schilderijen zijn ankers voor de geest, bakens van harmonie die zich niet opdringen, maar je geleidelijk meenemen naar een staat van contemplatie.

Dat haar werk zijn weg vindt naar tentoonstellingen in Nederland en België, én naar particuliere collecties, is geen toeval. Het is de stille zeggingskracht van een oeuvre dat staat als een bouwwerk maar voelt als een ademhaling.

Wie zich laat meenemen in haar visuele universum, zal ontdekken dat abstractie geen afstand schept, maar juist nabijheid kan oproepen. Elly Richaerts schildert geen dingen, ze schildert verhoudingen, stemmingen, stiltes. In haar handen wordt het constructivisme geen stijl, maar een vorm van poëzie.

Leo Klein